Malum sendikaya olan güvenimi uzun zaman önce kaybettim. Yetki verilen sendikadan da, bu sendikalara bile bile destek veren meslektaşlarımdan da artık hiçbir beklentim yok. Ne yazık ki, birçok öğretmen 'arkam sağlam olsun', 'bir yere gelirim belki' düşüncesiyle kendi haklarını göz göre göre peşkeş çekiyor. Bu yüzden de hakkımı helal etmiyorum. Mesleğe başladığımdan beri maddi kayıplar yaşadım, birçok haksızlığa uğradım. Her şeyin altında torpil, kayırma ve sessiz kalma kültürü var.
Ben kurumumda bu konuları yüzlerine açıkça söylüyorum, içim bu konuda rahat. 3.5’lar, 4.5’lar, 5.5’lar hazırlıklı olsun diyorum. Nasıl olsa birkaç gün sonra sendika bir kalem, bir kupa yollar; insanlar da her şeyi unutur gider. Mesleğe ilk başladığımda ben de EBS üyesiydim. Ama kısa sürede gördüm ki hak savunmak yerine üyelerini yarı yolda bırakıyorlar. Dayanamadım ve çıktım. Uzun süre sendikasız kaldım.
Oysa sendikaların asli görevi, üyelerinin haklarını savunmaktır. Anayasaya göre bir sendikanın aldığı karar, sadece üyelerini değil, kimi zaman tüm çalışanları etkileyebiliyor. Bu, aslında sendikaların doğru ellerde ne kadar güçlü bir araç olabileceğini gösteriyor. Ancak gelin görün ki bazı sendikalar bu gücü, üyelerinin yararına değil, kendi siyasi çıkarlarına göre kullanıyor. İktidara yaslanıp o güçle hareket ediyorlar. Ortalıkta ‘bizden olanlar’ ve ‘olmayanlar’ ayrımı yapılarak mevziler tutuluyor. Faturası ise her zamanki gibi bize, yani emekçilere kesiliyor.
Kısacası, bu düzen böyle devam ettiği sürece hiçbir şey beklemiyorum. Sağ olsunlar.
