bir varmış bir yokmuş diye başlayan masallar hiç bitmedi ki...
ben mesleğe başlayalı 7 sene oldu, 7 senede her dönem bir sonraki dönem acaba şu olurmu bu olurmu diye düşünmekten ne heyecanım kaldı nede şevkim, artık kendimi haftalık 30 saat lik eğitim programındaki boşluğu doldurmak için görevlendirilmiş çocuk bakıcısı gibi hissediyorum. öğrenci derse sadece oyun amaçlı gelir, dersi sana olan korkusundan yada saygısından dinler yada dinliyormuş gibi yapar, bu hafta anlatıp yaptırdığın uygulamayı bir sonraki hafta gene yapamaz... öğrenci facebook, twiter, skype ister, biz ona zorla bir balığın yaşamını öğretmeye çalışırız bilişim teknolojileri adı altında. ödev verirsin, notu yok nasılsa sallamaz, bahane hazır, unuttum, bilgisayarım bozuktu öğretmenim... her öğretmen arkadaş tenefüste nefes almak rahatlamak istersin, benim evdeki bilgisayarda şu var, bu yok, sınıftaki bilgisayarda şu oluyor, bu olmuyor diye ısrarla bunaltmaya devam eder. bide akıllı telefonu internete bağlanmıyordur tabi... bende görevim olmadığını, teknik servis çağırın derim, sana mesafe koyarlar, iki dk baksan incilerin mi dökülür demeye başlarlar, ama hiç düşünmezler seninde onun meslektaşı olduğunu, çünkü onların gözünde sen okulda teknik işlerden sorumlu bir nimetsindir; ısrarla söylüyorum öğretmen değilsindir. herkez kullanmayı bilir ama daha oluşturduğu bir sayfayı nereye kaydettiğini ve hatta kaydedip kaydetmediğini bile bilmez aslında... her gün acaba bugün kimin uydusu bozulmuştur, kimin bilgisayarı elektrik fişini takmadığı için açılmıyordur düşüncesiyle evden çıkıp okulun yolunu tutarsın... yine aynı sahne yukarıdakileri sil baştan tekrar tekrar yaşarsın...oysaki böteyi kazandığım gün ne kadar mutlu olduğum geliyor hep aklıma, sevinçler çığlıklar, aslında o gün sevinirken bugünkü ağlanacak halime gülüyormuşum şimdi anlıyorum... ne kadar yazsam içimdeki umutsuzluğu yansıtamam, evet para kazanıyorum ama her şey para değilki, nerde hak ettiğimiz itibar... bu saatten sonra ne düzenleme yaparlarsa yapsınlar ben zaten öğretmenliği bırakmanın kıyısındayım... içimi dökmek istedim arkadaşlar...